วัดโรงช้าง ตำนานพระพิจิตรเม็ดข้าวเม่า
วัดโรงช้าง ตั้งอยู่เลขที่ ๑๓๕ บ้านโรงช้าง หมู่ที่ ๒ ตำบลโรงช้าง ทางทิศใต้ ของตัวเมือง ติดกับถนนสายพิจิตร – สามง่าม-วังจิก ห่างจากตัวเมืองประมาณ ๕ กิโลเมตร (ใช้เส้นทางหลวงหมายเลข ๑๑๕ และทางหลวงหมายเลข ๑๐๖๘) แต่เดิมวัดโรงช้างมีชื่อว่า วัดสุวรรณหงส์ สร้างขึ้นราว พ.ศ. ๒๓๗๔ เป็นวัดเก่าแก่สมัยกรุงศรีอยุธยา เมื่อสมัยพระยาโคตรตะบองครองราชย์สถานที่แห่งนี้เรียกว่า “กองช้าง” เพราะเป็นที่พักของกองช้าง
ต่อมาได้เรียกเพี้ยนเป็น “คลองช้าง” จนกระทั่งมีโรงเรียนประชาบาลขึ้นที่วัดแห่งนี้ จึงได้เปลี่ยนชื่อเป็น “วัดโรงช้าง” ภายในบริเวณวัดโรงช้าง มีพระพุทธรูปใหญ่อยู่กลางแจ้ง ๓ องค์ คือ พระพุทธรูปปางมารวิชัย ๑ องค์ ปางห้ามญาติ ๑ องค์ และปางไสยาสน์ ๑ องค์ นอกจากนี้ภายในวิหาร พระอุโบสถหลังเก่า (วิหารหลวงพ่อนาค) ยังมีพระพุทธรูปพระประธานนามว่า หลวงพ่อนาค ซึ่งก็คือพระพิจิตร เป็นหินสลัก หน้าตักกว้าง ๒ ศอก ๑ คืบ มีพุทธลักษณะอิ่มเอิบสมบูรณ์ต่างจากพระเชียงแสนสุโขทัย และรัตนโกสินทร์
